Problematiek

De wereld (van de infrastructuur) staat voor grote uitdagingen. Door de vergrijzing, klimaatverandering en verstrenging van allerhande eisen verandert de ganse wereld om ons heen. Spoorlijnen, binnenwateren, metro, trams of nieuwe snelwegen – alle vormen van nieuwe of bestaande infrastructuur - zijn duur om te bouwen en hebben een levensduur van 20 tot 100 jaar. Mensen worden schaars, en installaties worden steeds complexer. Omdat kennisborging essentieel is om die infrastructuur n stand te houden moeten we verder gaan dan de sloganeske oplossing van “IOT 4.0”.

Visie

Een geïntegreerd beheer van installaties omvat behalve gegevensvergaring ook informatieverwerking. Gegevens (informaties) worden essentieel. We gaan weg van het probleem en gaan naar de oplossing. Dit pad is een gelaagd systeem dat holistisch moet bekeken worden.

Beschikbaarheid en betrouwbaarheid zijn de gouden standaarden. 

Infrastructuur is essentieel in onze mobiliteit en mobiliteit is één van de hoekstenen van onze welvaart maatschappij. Daarom moeten we ervoor zorgen dat downtime beheersbaar is, minstens wordt, en dat (on)geplande downtime voorspelbaar wordt. Er zijn voldoende wiskundige technieken (FTA – FMECA) voor handen om dat te berekenen maar ligt theorie en praktijk niet ver uit elkaar hier ? Beschikbaarheid en betrouwbaarheid wordt vaak gerealiseerd door de introductie van zeer dure en complexe systemen. Is dat altijd batig ? Maakt het dit niet onnodig duur ?

Meten is weten

We hebben allemaal de systemen in huis om te meten, maar wat meten we eigenlijk en wat voor kennis halen we daar uit? IOT 4.0 geeft veel info maar wat doen we daar mee. Termen als “machine learning” en “AI” tieren welig, maar waar hebben we daar nut aan? Het is bewezen dat “AI” werkt (ChatGtp bijvoorbeeld) maar waar in de klassieke industrie gebruiken we dat. (vliegtuigindustrie en auto industrie doen dat wel, maar die kijken naar andere omzetten/budgetten) 

Mobiliteit is een issue

Vroeger geraakte je nog ergens op een beheersbare termijn. Hier rond Antwerpen én Brussel én Gent én Rotterdam én Amsterdam én … is dat niet meer vanzelfsprekend. We moeten dus rekenen op afstandsbewaking en afstandsbediening. Maar hoe doen we dat veilig. (Machineveiligheid, cyber security, …) Zaken waar we 20 jaar geleden nog zelden van gehoord hebben en die nu key issue zijn. 

Kennisborging is essentieel in een systeem met langdurige hoge beschikbaarheidseisen

De beschikbaarheid van technische profielen is beperkt, laat staan  van hooggekwalificeerde personen is/wordt een uitdaging. Daarenboven moet die kennis geborgd worden over een levensduur van 20 jaar of meer. De tijd van kennisoverdracht is zo goed als voorbij en BIM wordt vaak met goede bedoelingen gestart maar de werkelijke waarde ervan wordt nog steeds onderbenut, vooral omdat het veel onderhoud nodig heeft en dat de waarde ervan sterk afhangt van de kwaliteit van de info die er in gestoken wordt. Vaak wordt deze stap veronachtzaamd omdat hij (1) veel geld kost (wat iets anders is dan “duur” is) en (2) dat op het moment dat de kennis aanwezig is (bij ontwerp) er ook vaak geen aandacht is of mensen vrij zijn om dat te doen. Helaas bouwen we om te onderhouden en te exploiteren en dat wordt vaak niet meegenomen als de budgetteringen meegenomen worden.  

Van “alarmdisplay” naar “oplossingsdisplay”

Het probleem is de mindset waarmee gebouwd wordt: de bouwkost moet laag gehouden worden. Over de exploitatiekost wordt vaak minder “voor gedacht” en teveel “nagedacht”. Exploitatiekost gaat veel verder dan energie en klassiek onderhoud. Vaak worden zaken als onderhoudbaarheid en kennisborging onderschat. In dat opzicht is het concept van een alarmlijst ook te beperkt: het is een beetje zoals naar de dokter gaan en dat de dokter tegen jou zegt: je hebt hoofdpijn. Dat is wat de alarmdisplay zegt: het gaat fout. Maar als de installatie stilstaat weet je dat het fout is.  Er is dus meer nodig: wat er fout is blijkt een leuk gegeven, wat er moet aan gedaan worden is veel beter. Waarom biedt het systeem niet een oplossing aan? Dat helpt het niveau van de onderhoudstechniekers beheersbaar te maken en het aantal zeer hoog gekwalificeerde techniekers beheersbaar te maken.